chitika

chitika

Tuesday, December 30, 2008

home sweet home

I spent Christmas in Bulacan. Last minute ang flight ko, 5pm delayed so naging 6pm via Cebu Pacific the carrier with the motto Every Juan can Fly. Wow! true kase Sila ang number one aircraft carrier sa Asia, cheapest rate wala lang snack on board, lahat for sale. Anyways, I arrived 7pm at NAIA teminal 3. Nagtaxi na lang ako papunta ng MRT Taft. Medjo mauutak mga driver malapit lang tatagain ka ng presyong hihimatayin ka. I pay 100 pesos lagi para ihatid ako sa mrt pilitan pa yan. Di ka isasakay kasi gusto nila un malayo tapos sisingilen nila ng 1k. Ngek! sa MRT para wag ka na icheck ang dala mo dapat me tag ka na galing ka talaga sa airport. Mabilis ang byahe, Bumaba ako sa Trinoma. Wow! I miss that place talaga, ang problema hanggang 9pm lang sila kasi noche buena na. Hindi tuloy ako nakaikot. I'm so excited to sleep in my room, I miss my bed, my pillow and being at home. I got a chance to eat good food ang sarap!

Christmas day was just an ordinary day for me. Natulog lang ako maghapon. Then nagpunta sa sm I saw gigantic santa clause! ang laki! hehe muka na talaga akong taga outerspace! inosente na sa mga nakikita sa paligid! I bought pang regalo sa mga inaanak ko cheap lang para me maibigay naman ako. Then I went to see my old friends sa gawaan and my inaanak. Nakakatawa kasi si chesa nun nakita ako naiiyak. Gaga talaga ayaw magsalita naiiyak lang. Pati si lorna nun pinuntahan ko sa kanila josko parang namaligno nun nakita ako! Nagtatatalon at umiiyak din! Ngek! Nakakatouch naman sila when they saw me natutuwa sila kahit umiiyak nun nakita ako mga loka loka talaga! I got so many blessing from my past and present job. I didn't expect kasi na makakakuha pa ko ng ganun kalaking amount. O hindi na ko sanay makahawak ng pera kaya ganun na lang ako kashock when I receive the money? Sa Palawan kasi ang 500 malaki na aabot na ng 2weeks bago maubos, sa Bulacan ang bilis dumulas ng pera sa kamay grabe! dadaan lang talaga! medjo ganun ang nangyayari ngayon kaya hinay hinay na ko gumastos baka hindi umabot bagbalik ko ng Palawan. Habang nag iintay ako sa araw ang ginagawa ko since walang oto ang baluga hinahatid namin ni bading sa work nya 10pm kami aalis ng bahay at susunduin namin ng 6am at tulog ako maghapon minsan tatambay sa sm kaya lang bawal gumastos. Minsan wala kaming magawa ni bading pagkahatid namin kay baluga ng 1040pm dumirecho kami ng Greenhills hehe from Malolos to Greenhills wala lang me night market mga 1130 kami dumating trip lang nakauwi kami ng 1am kaya kinabukasan hirap kami gumising para sunduin si baluga.
Eto ang tatlong abnormal

Haha!
Naibsan ang cravings ko sa pagkain ng mga gusto kong kainin na wala sa Palawan kaya lang hindi pa din ako nakakakain ng Nacho with bbq sprinkle at burito at chix quesedilla ng Taco bell.


I also got a chance to see an old friend whom I haven't seen for a long time. Sad.. I guess its payback time..

Monday, December 22, 2008

foods for the gods




my lunch last sunday was so yummy! heheh mayaman sa preservatives. wala kasing tinda si jenlec naubusan ako nakatulog kasi ako after ng maglinis ng bahay. Ok naman kasi si aling cleo binigyan ako ng mango. ok naman nabusog naman ako.

Kanina my lunch was mouthwatering! wow! karekareng gulay. Di ko makita un laman e pero yummy. Si anda ang nagluto sa jenlec and she gave me discount na kasi 21pesos, 20 na lang daw. Yippee! Kc I always smile at here and I thank her every time magbabayad na ko. Nakabili pa ko ng nilagang baboy kay ate di ko pa nakakain at ididinner ko na lang kase sobrang nabusog ako sa kare kare.

I'm still here at the office para medyo bumilis ang oras wala kasi akong gagawin sa bahay. natapos ko na ang season 3 ng house and kabisado ko na lahat ng dvd.

two days na lang at uuwi na ko ng bulacan para magbakasyon. 2weeks vacation 2 weeks gastos. OMG! I have 15 inaanak pala na pagtataguan kasi si ninang ay wala pang atik. nyek.

Sunday, December 21, 2008


Home alone.

Masaya na malungkot to stay home alone. Living in Palawan made my life simple and kinda challenging. Walang mall, walang movie house, walang pitstop na matatambayan, walang kotse, walang starbucks, at walang timezone. In short, life here will depend on how you can manage being alone.

Medyo weird. Sunday ang pasyalan sa dalampasigan (huh!) sa NCCC mall, a three storey mall at the heart of Palawan. Parang Gotesco Grand Central pero wlang sinehan. Mabenta ang pirated dvd dito suki na din ako ng mga tindera medjo delayed nga lang din mga pelikula. Walang scrubs, walang Miami ink. May house pero late na un season. May Rengel Mall din pero parang nasa SM quiapo ka. Mabenta ang Ukay ukay para kang nasa baguio madami sa paligid at take note original mga damit from Italy at USA.

Kinakaina ko lang madalas sa lunch dito sa kapitbahay na tindahan. Sa jenlec, masarap ang ulam but the tindera slow kumilos kase matanda na si manang 2 magkapatid na andalucia na. Minsan sa tindahan ke ate masarap din ang ulam, pag gusto ko makalibre ng sabaw ng nilagang baka dun ako bbibili. Minsan bumili ako ng NILAGANG GOMA. Hehehe! Natroma ako sa baka masarap sana un sabaw ang problema kahit kutsilyo susurender sa sobrang tigas. Nyak! Minsan pag me kasama sa Inato o sa Itoy’s. pero sa Itoy’s coffee shop ok din food creamy carbonara parang luto ko. Starbucks ditto ang Itoy’s. hmm..

My neighbors ok naman sila. May foreigner, si Edwin, siya ang una sa apartment sa dulo bihira ko makita pero friendly. Bading. Si ester asawa ng doctor may katkat na masunget pero medyo matanda na kase akala ko nga nanay nya. At ang kapitbahay kong Adventist na lagi akong binibigyan nya polyetos ng kanilang kulto. Hehehe! C aling cleo mula sa Malaysia vegetarian binigyan ako ng spaghetti na puro gulay, sa gutom ko at tinatamad na ko lumabas siempre may I laffang the food na din ang problema may okra ngek.

Nagpapalaba ako kay beth sa may nccc laundry shop friend ko na nga lagi ako suki every Thursday ang palaba para Friday night ok na mga damit. Wala ng planchahan keri na di halatang lukot. 30 per kilo ok na din.

Malapit na ko magbakasyon sa Bulacan, I miss my room and sempre Wiggy! Hay! 3 days na lang sa bulacan na ko yahoo!

Saturday, December 20, 2008


The latest development in my life..


I am 32 and still managing to have a better life. I was still trying to cope up from loneliness and heartbreak. Still single but contented. Masarap maging Malaya mahirap maging committed special in my case. I am out, objectively, but living in another place makes me a little bit confuse but still I can be myself. I just do not want other people to pretend they knew me personally but they are stabbing me at my back. What you see is what you get. Just ask me if you have any question about me, yes personal questions I can answer you but don’t act like you are allergic to a virus that are not curable. We are all human with different point of view in life. Respect is the simplest form of harmonious and friendly relationship but hard to do. Many people around me are having a big question mark in their mind... I know. We are all human that is the answer.


Living far away home was an advantage for me to be separated from many things.. I can can live on my own, I can manage my life better, I can see and experience other things that I can’t experience when I’m still living with my parents. In addition, living far away from temptation is another good reason why I can manage to stay here alone. Mahirap ung malapit sa tukso anytime pwedi mong balik balikan.Mas ok na tong ganito malayo sa kanya mas madaling mag adjust laging busy no time to think about love.

I miss my car wiggy. Sa mga pangarap ko sa buhay si wiggy pa lang ang natutupad, but I have to go far away without wiggy. Kahit pwede, ayoko siyang dalin sa Palawan. Sayang hindi kasi pangprobinsya ang porma ni wiggy and I know wiggy will understand din naman, and my dad will take good care of wiggy takot lang nya na magasgasan si wiggy hehe. Missing wiggy is like missing a relationship but I have to focus on a brighter future.

I just have to be sociable which is not my forte but I have to be required sa new job ko. Just like the song Gravity, you will never know what it will give and it’s pulling me away from it. Only time can tell what is life being far away from the jungle city.

coron adventure